Historia - Kościół pw. św. Walentego i Barbary

Początki murowanego kościoła datowane są na rok 1618. Powstał na miejscu drewnianej świątyni z XIV w. Zbudowany z funduszy mieszczan siewierskich, a głównie dzięki funduszom i staraniom Wawrzyńca Kiliana dla istniejącego w Siewierzu od 1515 roku szpitala. Pełnił funkcje kościoła szpitalnego. Samodzielna parafia szpitalna funkcjonowała do 1840 roku.

Kościół został zbudowany na rzucie prostokąta, od południa zamyka go półkolista absyda. Ze strony wschodniej jest prostokątna zakrystia. Mury kościoła wzmocnione są z zewnątrz lizenami. Przy absydzie znajduje się przypora, ściany zwieńczone są gzymsem. Okna zamyka łuk półkolisty. Dach jest dwuspadowy nad zakrystią pulpitowy. Wieżyczka ośmioboczna z latarnią, na sygnaturkę kształtu barokowego.

Wewnątrz kościoła św. Walentego i Barbary znajduje się chór muzyczny wsparty na dwóch kolumnach. Drewniana barokowa ambona i kamienna kropielnica. Ołtarz główny późnorenesansowy dekorowany jest ornamentem okuciowym z rzeźbami świętych: Matki Boskiej z Dzieciątkiem, Stanisława, Wojciecha, Marcina, dwóch świętych niewiast i dwóch aniołów. W ołtarzu znajduje się obraz św. Barbary i Walentego datowany na rok 1639. W dwóch bocznych ołtarzach są: w jednym obraz Matki Boskiej Anielskiej oraz rzeźby aniołów, a w drugim obraz św. Antoniego i namalowane na deskach postacie świętych Wawrzyńca i Andrzeja.

Ciekawostka!
W XVII-XVIII wieku w kościele pw. św. Walentego i Barbary odbywały się sejmiki szlachty Księstwa Siewierskiego.